Objawy cewkowe – dysuria – opisywane często jako ból, parcie, lub uczucie parcia są głównym powodem wizyt urologicznych. Dolegliwości utożsamiane są z okolicą ujścia cewki nasilające się bez związku z badaniami klinicznymi. O ile przy wykonaniu posiewu osadu moczu wychodzi zakażenie bakteryjne to leczenie oraz rokowania są optymistyczne. Wtedy stosuje się antybiotykoterapię. Dzięki temu zostaje zniwelowana główna przyczyna dolegliwości. Problem pojawia się kiedy badania wychodzą w normie. Wtedy problem staje się bardziej skomplikowany. Pacjenci wraz z problemem manifestującym się w cewce, często doświadczają także:

• bólu w podbrzuszu;
• promieniowania w podbrzuszu;
• bólu krocza;
• bólu pachwin.

W literaturze naukowej, jeżeli zagłębimy się w dolegliwości poszczególnych zespołów dna miednicy, możemy zauważyć pewną zbieżność w doświadczaniu bólu cewkowego. Do najpowszechniejszych schorzeń manifestujących się między innymi dysurią należą:

• zespoły napięciowe;
• Vulvodynia/ Vestibulodynia;
• pochwica;
• prostatitis;
• zespół bolesnego pęcherza;
• dyspareunia;
• kamica nerkowa;
• zakażenia (m.in. Chlamydią);
• zaburzenia brzuszne (zwiększone ciśnienie śródbrzuszne).

Na dolegliwości bardziej narażone są kobiety, a 30% wszystkich pacjentek gabinetów ginekologicznych doświadcza bólu, który skorelowany jest z „czystym” posiewem. Zauważa się że ryzyko wystąpienia objawów cewkowych zwiększa się wraz z nawracającymi zapaleniami pęcherza, powtarzającymi się raz do roku. Dolegliwości mogą dotyczyć samej cewki moczowej jak i dowolnych kombinacji dotyczącej zarówno okolic kości krzyżowej, łonowej oraz krocza. Często jest to jeden z objawów zdiagnozowanej już wcześniej choroby.

Patrząc na problem bardziej globalnie można z powodzeniem wysnuć wniosek że w problem pacjenta mogą być zaangażowane zarówno struktury anatomiczne przycewkowe jak prostata mięśnie dna miednicy czy powięź otaczająca cewkę moczową, ale także struktury dalej położone jak jelita czy nerki. Częstomocz towarzyszący objawom parcia znacząco obniża komfort życia pacjenta. Zdarza się że objawy nie ustępują w żadnej pozycji, niezależnie od pory dnia czy nocy. Prowadzi to do deprywacji snu, co zaostrza stan pacjenta. Dolegliwości często wybudzają pacjenta ze snu, który mimo opróżnionego pęcherza czuje potrzebę pójścia do toalety. Pamiętajmy że norma nocnej mikcji to 0 – 1, więc każde długotrwałe zaburzenie odstępujące od tej normy kwalifikuje się do leczenia.

Leczenie

Wnikliwy wywiad jest kluczem do poprawnego rozpoznania schorzenia pacjenta. Badanie napięcia mięśni (np.: przy użyciu EMG) często pokazuje hipertonię mięśni dna miednicy. W takim wypadku nauka poprawnych napięć oraz rozluźnień mięśni dna miednicy, zajęcia typu świadomy oddech, nauka rozluźniania somatycznego czy połączenie tych technik z technikami manualnego uwalniania powięziowego daje zadowalające efekty. Należy pamiętać o psychologicznym aspekcie objawów. Częstomocz wraz z objawami natury cewkowej może nieść znamiona przeżywanego stresu lub lęku pacjenta. Dlatego też zajęcia polegające na uwalnianiu napięć emocjonalnych jak TRE (Trauma Releasing Exercises) stają się pomocne w walce z problemem. Naturalnie każdy przypadek powinien być rozpatrywany oddzielnie ze względu na to, iż w leczeniu pacjenta należy patrzeć na jego stan jak najbardziej globalnie. Często Pacjenci zgłaszający się z jednym objawem, borykają się z odmienną przyczyną jego wystąpienia.

„Jest różnica między leczeniem całego pacjenta a pacjenta jako całości” – A.T. Still

mgr Piotr Pecyna