Unieruchomienie po urazie – czy zawsze jest niezbędne i jakie niesie negatywne konsekwencje.

Organizm ludzki jako idealnie działająca maszyna wzajemnych zależności w przypadku braku prawidłowego dociążenia tkanek wdraża mechanizmy kompensacyjne. Ból wymusza stosowanie wzorców ruchu, które umożliwiają nam poruszanie się czy wykonywanie innych czynności mimo niedawnego urazu. Prowadzi to do zmiany biomechaniki ruchu, co może w konsekwencji przyczynić się do powstawania wtórnych dolegliwości bólowych czy ponownych urazów w przyszłości.
Prawidłowe gojenie się tkanek związane są z ich optymalnym obciążeniem. Dzięki siłom działającym na włókna kolagenowe, szeregują się one w sposób odpowiedni dla danej tkanki, co zapewnia jej wytrzymałość oraz optymalną elastyczność. Gdy brak jest odpowiedniej stymulacji powstaje tkanka uszeregowana w sposób chaotyczny, niezdolna do prawidłowego zabezpieczenia stawu w przyszłości.
Przedłużające się pozostawanie gojących się tkanek w jednej pozycji (w wyniku zastosowania stabilizatora lub pozycji przeciwbólowej) powoduje przykurcze tkankowe oraz trudności w odtworzeniu pełnego zakresu ruchomości danego stawu.
W skrajnych przypadkach prowadzi to do artrofibrozy czyli całkowitemu zwłóknieniu torebki stawowej.
Dodatkowo stosowanie unieruchomienia zewnętrznego powoduje szybkie osłabienie mięśniowe, co w konsekwencji zaburza prawidłowy wzorzec ruchu. Pacjent nie angażuje w pełni własnym mięśni ponieważ stabilizator wykonuje tę funkcję za niego, daje to jedynie pozorne poczucie kontroli.
Co więcej, w strukturach znajdujących się w torebce stawowej czy więzadłach występuje niezliczona ilość receptorów, które informują nas o jego położeniu w przestrzeni. Bez odpowiedniej ich stymulacji w trakcie gojenia powstają zaburzenia propriocepcji czyli czucia stawu co upośledza szybką i adekwatną reakcję na zmieniającą się jego pozycję w przestrzeni.