Zespół nadreaktywnego pęcherza (Overactive Bladder – OAB) jest schorzeniem cechującym się dolegliwościami związanymi z uczuciem parcia na mocz wraz z występowaniem nykturii. Często dochodzi również do nietrzymania moczu. Spowodowane jest to nadaktywnością mięśnia wypieracza moczu (łac. musculus detrusor vasicae). W momencie kiedy mięsień wypieracz moczu jest nadaktywny, pęcherz wypełnia się tylko do pewnego poziomu. W trakcie fazy napełniania pęcherza, zbierający się mocz napiera na ścianki narządu, po czym rozciąga je. W fizjologicznej sytuacji mięsień wypieracz moczu reaguje w momencie, kiedy zbierze się określona ilość moczu. Fizjologicznie u dorosłego człowieka pęcherz może mieć pojemność od 250 do nawet 500 ml. Jeżeli wypieracz moczu jest nadaktywny reaguje napięciem wcześniej niż powinien (na przykład przy wypełnieniu 150ml). W efekcie parcie oraz próby oddawania moczu mogą się powtarzać nawet do kilku razy na godzinę. W przypadku OAB dolegliwości (nykturia, NTM, parcia naglące) mogą występować wspólnie lub oddzielnie, dlatego jedną z najważniejszych rzeczy jest odpowiednia diagnostyka problemu. Jeżeli zostały wykluczone infekcje poprzez wykonanie posiewu, zespół nadreaktywnego pęcherza diagnozowany jest przy pomocy USG jamy brzusznej oraz badania urodynamicznego. Pomaga to w dokładnym określeniu jak i kiedy pęcherz reaguje na zbierający się wewnątrz mocz. USG pozwala na zobrazowanie pęcherza w fazie wypełnienia, a także po oddaniu moczu. W ramach przygotowania do badania pacjent powinien wypić 1 -1,5 l wody i wejść na badanie odczuwając parcie na mocz. Badanie urodynamiczne z kolei pomaga w określeniu poziomu (ml) wypełnienia pęcherza, ilości zalegającego moczu, przepływu moczu oraz ciśnienia w cewce. 

Należy pamiętać że dolegliwości ze strony pęcherza jak i całej miednicy są skorelowane z wieloma układami ciała. Co za tym idzie zarówno zdrowy, aktywny tryb życia, dieta, aspekt hormonalny czy neurologiczny, ortopedyczny czy trzewny odgrywa tu ważną rolę. 

Z medycznego punktu widzenia pęcherz nadreaktywny leczony jest farmakologicznie poprzez zastosowanie leków z grup antycholinergicznych/ antymuskarynowych, a także agonistów receptorów beta – adrenergicznego. Czy podejście farmakologiczne jest jedynym? Oczywiście że nie. Dużą rolę w wyhamowywaniu czynności wypieracza moczu odgrywa osteopatia uroginekologiczna oraz zajęcia biofeedback. Dzięki intensywnym ćwiczeniom oraz odpowiednio dobranej terapii osteopatycznej jesteśmy w stanie podczas całego procesu uzyskać obiecujące efekty. Podczas pracy w gabinecie uroginekologicznym pacjent uczy się jak prawidłowo zawiadywać swoimi mięśniami dna miednicy. Dzięki zastosowaniu terapii oraz elektrostymulacji biofeedback problem zmniejsza się by w efekcie zaniknąć całkowicie. 

Sukces terapeutyczny uzależniony jest od wzajemnej współpracy pacjenta, osteopaty oraz lekarza urologa/ginekologa. Z uwagi na to że występowanie dolegliwości może mieć inne podłoże, konieczne jest indywidualne rozpatrzenie sytuacji, aby adekwatnie pomóc pacjentowi.